Een doodlopende straat, een eenzame rotonde en een
missend boompje.

tekst over het werk van Pieter de Jaegher.

Huizen… conform en in formatie, zoals we ze tegenkomen in hedendaagse chinese nieuwbouwwijken of in amerikaanse voorsteden. Het leven gegoten en geconcentreerd in een ideale wereld.

Gemakkelijk, degelijk en zonder enige vorm van vervelend eclectisisme. Hoezeer zien we in België niet de eigenzinnige bouwwoede, waar de haciënda en de pastorie elkaars buur zijn.

Eenduidigheid…, Le Corbusier wou het uitvoeren in zijn ‘La Ville Contemporaine’, Lucio Costa deed het met de miljoenenstad Brazilia in Brazilië en de Nederlandse fotograaf Erik van der Weijde toont in zijn boek ‘Superquadra’ de gevolgen van Costa’s meglomane meesterwerk.

De potloodtekening van Pieter doet denken aan een Ravensburger inkleurtekening, gemaakt in een dwangmatige tekenstijl, monikkenwerk, vertrekkende vanuit een passieloze verveling, eigen aan deze conformistische architectuur.

Het werk toont onmiskenbaar een kortsluiting, een spanning, die ontstaat bij het uitvoeren van repetitieve monotone handelingen, namelijk de nood om te ontsnappen. Er vormt zich binnen de verontrustende tekening een subtiele afwijking, een weerspannigheid en een bijna onzichtbare anarchie.

Parcifal Neyt, juni 2017